59 VRAAG: Waar is de grens tussen dwang en zeer sterk verlangen?

ANTWOORD: Het verschil kan niet worden gegeneraliseerd. Je zult het duidelijk in jezelf onderscheiden terwijl je aan dit pad werkt. Wat wel kan worden gezegd, is dat wanneer je eenvoudigweg een sterk verlangen hebt zonder dwang, je vrij bent om het, indien nodig, los te laten.

Dwang betekent dat je het moet doen, je kunt het niet helpen, zelfs niet tegen een zeer nadelige prijs voor jou. Deze prijs kan emotioneel zijn. En ook, als anderen of omstandigheden u ervan weerhouden te doen of te krijgen wat u dwangmatig nodig hebt, zal het verlies buiten alle proporties lijken.

Intellectueel weet u misschien heel goed dat uw verlangen onredelijk is in zijn kracht en subjectief belang, maar u kunt er niets aan doen. De enige manier om zo'n ongelukkige en vaak zeer schadelijke situatie te corrigeren, is door erachter te komen wat de onbewuste motivatie is. Heeft u iets speciaals in gedachten?

VRAAG: Ik moet denken aan iemand die als jong meisje heel graag haar huis wilde verlaten. Het is in dit geval erg moeilijk voor mij om het verschil te vinden tussen verlangen en dwang.

ANTWOORD: Het verlangen om het huis te verlaten kan het resultaat zijn van een dwang, in plaats van de dwang zelf te zijn. Het verlangen op zich kan best gezond zijn, althans in sommige omstandigheden. De wens kan te wijten zijn aan ongeluk, aan hachelijke situaties waar men zich hopeloos over voelt. Dit creëert het verlangen, dat deels gezond kan zijn, en deels een ontsnapping uit het oplossen van innerlijke conflicten.

De conflicten worden nooit helemaal door anderen gecreëerd. Ze zijn altijd te wijten aan iemands eigen innerlijke verstoringen, in samenhang met de conflicten van anderen. Als dit wordt begrepen, kan men al dan niet het huis verlaten, afhankelijk van de omstandigheden, maar men zal proberen de innerlijke oorzaak van de problemen te vinden en de oorzaak weg te nemen.

Dwang treedt alleen op als de oorzaak niet wordt begrepen. Een dwang kan nooit alleen door uiterlijke omstandigheden worden gecreëerd. De uiterlijke omstandigheden kunnen alleen de innerlijke problemen naar voren brengen. De innerlijke verkeerde conditie zal uiteindelijk ook een verkeerde uiterlijke conditie creëren. Zolang men de basisfeiten van de ziel niet beseft, zoals u ze hier leert, is het erg moeilijk om met de innerlijke situatie om te gaan.

De uiterlijke omstandigheden zijn een handige aankoppelpaal. Hoe onrechtvaardiger en grof ze zijn, hoe meer ze kunnen worden gebruikt als rationalisaties. Dat betekent niet dat men nooit ook de uiterlijke omstandigheden moet veranderen. Het kan echter zijn dat iemand pas nadat hij zijn onopgeloste conflicten heeft gevonden, de kracht en de standvastigheid kan hebben om de uiterlijke verandering teweeg te brengen.

Hoe meer iemand iets verlangt, maar het niet kan volgen, hoe waarschijnlijker het is dat de oorspronkelijk gezonde wens dwangmatig wordt. Dit is een vorm van dwang. Er zijn nog andere vormen, maar die hebben geen verband met uw vraag, dus we zullen ze nu niet bespreken.

 

84 VRAAG: Kunt u ons enig inzicht geven in de redenen voor dwanghandelingen? Wat is in het bijzonder de algemene emotionele basis voor dwangmatig kopen en eten? En hoe kunnen deze twee specifieke daden worden bestreden?

ANTWOORD: De enige manier om ze te bestrijden is door dit werk te doen en de onderliggende redenen te vinden. Er moet een heel persoonlijke, specifieke reden zijn, die moet worden gevonden. Als de poging wordt gedaan om het dwangmatige gedrag door discipline weg te drukken, is het beste wat je kunt hopen te bereiken, het symptoom weg te drukken, terwijl in plaats daarvan andere symptomen zullen ontstaan ​​die een nog grotere angst veroorzaken.

Waarom mensen deze dwanghandelingen weer hebben, kan niet worden gegeneraliseerd. Ik mag alleen maar zeggen dat elke dwang voortkomt uit een onbewuste conclusie dat er iets moet worden verkregen, bereikt, verworven. Tegen de tijd dat dit de uiterlijke persoonlijkheid bereikt, kan het doel zijn verschoven naar een plaatsvervanger.

Het geïdealiseerde zelfbeeld kan bijvoorbeeld dicteren om iets na te leven of iets te winnen, en de persoon is hier niet toe in staat. Vervolgens worden dwangmatig andere verkooppunten gezocht. Men is zo gefrustreerd over het eigen onvermogen om te voldoen aan wat zou moeten en kunnen, dat er een vervanger moet worden gevonden.

Een dwang om dingen te kopen, wanneer geanalyseerd op de symbolische betekenis ervan, zal aantonen dat het hebzucht vertegenwoordigt. Dit kan komen door een verstoring van de macht om te hebben en te bezitten. Het kan komen door een verdraaiing van liefde: "Als ik geen liefde kan hebben, wil ik in plaats daarvan dingen hebben."

De dwang om te eten kan vergelijkbare wortels hebben. Het kan een vervanging zijn voor de frustratie dat je het plezier waar je naar verlangt niet kunt ontvangen. Gebrek aan plezier is een teken dat de persoon verkeerde pogingen heeft gedaan om zijn of haar leven op te lossen. Wanneer de effecten van deze pogingen en verwrongen attitudes voldoende worden geanalyseerd, zal blijken dat ze juist datgene verbieden dat men wilde bereiken.

Zodra dit wordt gezien, zal de plaatsvervanger met zijn dwingende aard verminderen naarmate men de innerlijke oorzaak en gevolg begrijpt.

Zelfs als de algemene uitleg en voorbeelden die ik hier citeer toevallig op een persoon van toepassing zouden zijn, zal het niet echt helpen. De persoon moet de oorzaak van de verslaving vinden door het te ervaren als zijn of haar eigen herkenning alsof het geheel nieuw is en verschilt van de gegeven uitleg. Dan, en alleen dan, zal het nuttig zijn.

VRAAG: Wat is de psychologische verklaring voor een persoon die een drugsverslaafde wordt?

ANTWOORD: Nogmaals, ik kan niet verder gaan dan een zeer algemene uitleg. Elk geval kan verschillen. Alles wat ik hier kan zeggen is dat het leven zo moeilijk wordt om mee om te gaan - niet omdat het leven in feite zo moeilijk is, maar omdat innerlijke problemen de persoon uit elkaar scheuren - dat de zelfvervreemding gestaag toeneemt, en daarom wordt de werkelijkheid niet alleen lelijker, maar ook meer afgelegen.

De pijn van de illusie wordt ondraaglijk. Dit alles leidt tot verdere opzettelijke ontsnappingen, zoals drugsverslaving, alcoholisme, psychose of andere maatregelen. Het sterke verlangen naar liefde, plezier en extase motiveert vaak ook verslavingen. Zo ontstaat weer een van deze vicieuze cirkels.

Hoe meer men vervreemd is van het werkelijke zelf, des te minder plezier er mogelijk is en des te groter het verlangen ernaar. Vervolgens wordt in dergelijke stoffen naar een snelkoppelingsvervanger gezocht.

 

98 VRAAG: Wat is het verschil tussen schijven en behoeften?

ANTWOORD: Een behoefte is een zeer fundamentele functie van de menselijke entiteit. Een behoefte is iets dat echt is, tenzij het wordt vervangen door of bovenop een onwerkelijke behoefte. Zoals ik al eerder zei, komt een drive voort uit dwanghandelingen, die op hun beurt voortkomen uit misvattingen, je beelden, je gebrek aan vertrouwen in jezelf, je geïdealiseerde zelfbeeld en je toevlucht tot pseudosoplossingen. Deze tekortkomingen creëren dwangmatige driften. Aan de andere kant kunnen de behoeften ongezonde behoeften worden. [Lezing # 192 Echte en valse behoeften]

 

QA120 VRAAG: In verband met deze kwestie van pijn en plezier, in hoeverre maakt verlangen deel uit van het verlangen naar genot, en is het niet iets dat iemand in een staat van onbalans kan brengen? Ik ken bijvoorbeeld mensen die op de een of andere manier een verslaving hebben, en het lijkt hen dat ze plezier beleven aan het verzorgen van die verslaving. Zou je dat een bevrediging van plezier noemen of is het gewoon een bevrediging, een onbalans?

ANTWOORD: Dat is het allebei, want als er zo'n verslaving aan een ongezond genot bestaat, is het een verschuiving, het is een verplaatsing; het is juist vanwege de innerlijke schending van deze evenwichtskrachten dat het op een veel ergere manier naar buiten moet komen.

Om specifieker te zijn, wil ik u het volgende eenvoudige voorbeeld geven. Laten we de man die tegen zijn eigen mannelijkheid vecht, uit deze verkeerde conclusies, deze onrealistische angsten enzovoort halen. Nu moet hij zichzelf daarom het gezonde, echte, vervullende plezier verbieden waarvoor hij bestemd is, dat hij mogelijk kan ervaren.

Vanwege dit gebrek dat hij zichzelf toebrengt, wordt hij hongeriger en hongeriger. Zijn psyche raakt zo uitgehongerd dat hij een andere uitlaatklep zoekt die voor het onbewuste minder gevaarlijk lijkt dan het volledig geven van zichzelf. En daarom zit hij echt gevangen in dit ongezonde verlangen.

Wat betreft uw vraag over verlangen, verlangen kan zeker een belemmering worden, maar het wordt alleen een dwang, een verlangen, want datgene wat de ziel verondersteld wordt te hebben, heeft de persoonlijkheid ervan onthouden.

Volgende les