123 VRAAG: Hoe zit het met een persoon die de dood niet vreest voor zichzelf, maar alleen voor mensen van wie hij houdt. Met andere woorden, kan de angst voor de dood voor andere mensen gelden?

ANTWOORD: Dit kan gemakkelijk een projectie zijn. Het kan ook een omkering zijn van de angst voor het leven. Als men bang is voor het leven, kunnen bepaalde andere mensen de zekerheid vertegenwoordigen die men in zichzelf ontbreekt. Men kan bang zijn voor eenzaamheid, of een gebrek aan daadwerkelijke of irrationele bescherming, door het verlies van anderen. Juist omdat deze overwegingen niet onder ogen worden gezien - uit een gevoel van schaamte waar men echt om kan rouwen, niet zozeer uit liefde als uit bezorgdheid over jezelf - wordt de angst steeds persistenter en verontrustender.

Als je de moed hebt om naar al deze mogelijke emoties te kijken, zal de angst voor de dood van anderen na het overwinnen van de aanvankelijke tegenzin afnemen; het bittere en beangstigende aspect ervan zal verdwijnen en je kunt dan kijken naar de oorzaken van je eigen hulpeloosheid. Het is altijd een verademing om de angst of andere negatieve emoties te koppelen aan waar ze echt thuishoren, in plaats van ze te ervaren in verplaatsing.

Maar het werk begint pas dan: ontdekken waarom je zo bang bent voor het leven dat je je aan anderen moet vastklampen; waarom men de aangeboren vermogens niet gebruikt om volledig te leven en daarom niet langer bang is voor leven of dood. Als u bang bent voor het leven, moet u ook bang zijn voor de dood, of u deze nu bewust meemaakt bij incidenten waarin uw leven in gevaar is of lijkt, of dat u bang bent voor het verlies van anderen. Angst om met het leven om te gaan, kan zich manifesteren als angst voor het verlies van een dierbare. En dat geldt ook voor de angst om zijn leven te verliezen.

De naderende dood van anderen roept de herinnering op dat op een dag ook de dood over ons zal komen. Maar deze angst is nog steeds zo vaag dat de een het alleen ervaart via de ander. Alleen wanneer er een daadwerkelijke confrontatie plaatsvindt, kan men echt peilen of men bang is om dood te gaan.

Deze projectie geldt zowel voor de angst om alleen te leven als voor de angst voor de eigen dood. Beide duiden op hetzelfde. Dit alles zou moeten worden onderzocht.

Overal waar angst voor het leven of het aangaan van een bepaald probleem bestaat, zult u gestoord worden door de angst voor de dood in een of andere vorm. Vaak kan de echte wortel - in welk opzicht angst voor zichzelf en voor het leven bestaat - niet meteen worden herkend. Het kan zich alleen manifesteren door symptomen, en men moet naar deze symptomen zoeken en ze onderzoeken op hun betekenis.

Neem bijvoorbeeld iemands houding ten opzichte van dit Padwerk, beleden en actueel; iemands houding ten opzichte van het andere geslacht - opnieuw beleden en actueel; iemands reacties op de huidige levensomstandigheden - dit alles moet worden bekeken met een doordringende geest van waarachtigheid.

Als je angst voor - of om een ​​meer psychologische term te gebruiken, weerstand tegen - je diepste zelf kunt vaststellen, kun je er zeker van zijn dat angst voor de dood in gelijke mate moet bestaan. En dat geldt ook voor de angst om lief te hebben, om jezelf los te laten in deze geweldige ervaring. Vind het, zie het in jezelf, en je zult veel overwonnen hebben. Deze woorden zijn natuurlijk tot iedereen gericht.

Het is ook belangrijk op te merken dat u in dit opzicht vaak wordt misleid, omdat deze angsten in uw fantasieleven niet bestaan. U kunt het bestaan ​​van de angsten voor liefhebben en zelfovergave ontkennen, omdat u zich er terdege van bewust bent dat u vurig naar deze vervulling verlangt en deze kunt ervaren zonder enige remming van uw fantasie. Je gelooft dan dat uiterlijke redenen verantwoordelijk zijn voor je onvermogen om dit fantasieleven echt te realiseren, en dat deze redenen niets met jou te maken hebben.

Maar als je dit fantasieleven niet kunt realiseren, moet er een tegengestelde stroom van angst in je zijn die de ervaring verhindert. Het is zo belangrijk om het te vinden, om het uit zijn schuilplaats te halen. Het is een enorme stap voorwaarts vergeleken met de overtuiging dat men vrij is van obstakels terwijl ze de hele tijd ondergronds blijven bestaan.

Door deze lezing heb ik je verschillende wegen gegeven om de werkelijke toestand van je ziel met betrekking tot leven, liefde en dood te onderzoeken. Ik heb laten zien dat de bewuste overtuiging en het gevoel over deze drie grote krachten slechts één kant kan zijn: de andere kant is het toepassen van bewustzijn om tegengestelde krachten te verenigen.

Ik heb de verschillende symptomen laten zien waardoor de verborgen, tegengestelde stromen kunnen worden gedetecteerd. Het ontdekken ervan is van het allergrootste belang en kan u uit een tijdelijke bottleneck in uw werk halen.

VRAAG: Zou de angst om achtergelaten te worden niet ook de reden zijn voor de angst om dierbaren te verliezen?

ANTWOORD: Ja, dit is wat ik eerst zei. De onzekerheid, de angst om het leven alleen te moeten confronteren - vandaar de angst voor het leven in pure vorm, als het eenmaal is afgebroken en geanalyseerd.

Waar angst voor het leven is, moet ook angst voor liefde en voor de dood zijn. Waar een van deze angsten bestaat, moeten de andere twee ook bestaan. Wanneer je deze link in jezelf tot stand brengt, zul je groei, bevrijding, kracht en vertrouwen ervaren. Het kan niet anders.

 

QA124 VRAAG: Met betrekking tot de angst voor de dood ben ik me niet bewust van mijn eigen angst voor de dood in de volle betekenis van het woord. Ik ben me bewust van mijn neiging tot zelfmoord vanwege mijn onvermogen om met de problemen van het leven om te gaan, die ik nu door dit Padwerk begrijp. Mijn vraag heeft betrekking op mijn conflict over mijn moeder en haar dood. Aan de ene kant denk ik dat ze erg oud en ziek is, en de dood zal een verademing voor haar zijn. Aan de andere kant is ze bang voor de dood en klampt ze zich vast aan het leven, ook al zegt ze soms dat ze wil gaan. Ik merk dat ik mijn verlangen om haar te behouden niet kan opgeven en haar mogelijkerwijs kan helpen op een manier die mogelijk de weg opent naar een gelukkiger of betere sfeer dan zij heeft. Kan ik, gezien haar hoge leeftijd en haar onvermogen om het Padwerk te doen zoals ik het doe, haar helpen op een manier die echt iets voor haar zal veranderen op het moment van haar overlijden?

ANTWOORD: Nou, de enige manier waarop u dat kunt doen, is door los te laten. Als je kunt, begin dan in dit opzicht je angst in te zien. Ik zou zeggen dat een soortgelijk antwoord op jou van toepassing is als het antwoord dat ik gaf over het verharden van de hersenslagaders, waar ik zei dat dit een zegen is.

Je verkrampte innerlijke zielsbeweging zendt zichzelf uit zodat het natuurlijke en organische proces verstopt of gestopt wordt. Jullie zijn allebei bang voor het onbekende. Het idee dat je denkt dat ze in een betere sfeer zou kunnen zijn door hier te blijven, is natuurlijk volstrekt onterecht. Hoe langer ze in angst leeft, hoe groter de blokkade zal worden.

Zodra de stap naar het onbekende is gemaakt, zal de angst zinloos blijken te zijn. Ontwikkeling kan dan op zijn eigen manier verlopen, in die specifieke sfeer.

Elke leeftijd en elke fase van de ontwikkeling van een entiteit heeft zijn eigen functionele redenen en behoeften, waar men ook staat. Het is de angst voor het onbekende en vasthoudend - een harde beweging van de ziel - die het levensproces blokkeert dat een ziel organisch, zoals het hoort, in een nieuwe gevoelsdimensie zou kunnen brengen.

Voor uzelf kunnen er andere redenen zijn die verband houden met uw persoonlijke problemen, die hiervoor verantwoordelijk zijn. Misschien zelfs bang dat als je nu het leven als een vrij persoon confronteert, de vraag die je jezelf stelt, zal zijn: 'Zal ik nu een beetje vreugde voor mezelf kunnen verwerven, of zullen mijn oude ongerechtvaardigde angsten en schuldgevoelens en remmingen me nog steeds verbieden , terwijl ik nu, zolang ik bij haar ben, een goed excuus heb om in de schijnveiligheid van ongeluk te blijven, want geluk lijkt riskant, begrijp je? "

VRAAG: In lezing # 123 [Bevrijding en vrede door angst voor het onbekende te overwinnen] en # 124 [De taal van het onbewuste], u sprak over onbewuste angst voor liefde en onbewuste angst voor de dood. Kunt u het verband tussen deze twee uitleggen?

ANTWOORD: De gemene deler is dat in beide gevallen de persoon moet loslaten en niet langer bang hoeft te zijn voor een onbekende factor. Want in ware vereniging met het andere geslacht moet de overbeheersing van het uiterlijke kleine ego ophouden.

Hetzelfde geldt voor het stervensproces. Het kleine ego moet op de achtergrond staan. In veel gevallen van het dagelijks leven is een sterke egokracht noodzakelijk, zelfs essentieel, maar er zijn, voor een constructief en productief leven en de volledige ontplooiing van de psyche, die gebieden van het menselijk leven - als het leven harmonieus is - waar dit ego moet naar de achtergrond gaan.

Daarom moet de toon van de psyche een moedige geest zijn om iets onbekends te ontmoeten, een risico te nemen, een afgrond in te gaan. Dit geldt zowel voor sterven als voor liefhebben.

Hoe vaak worden deze woorden gebruikt - want de menselijke taal is verre van erg toepasselijk - dat liefhebben is als sterven? En hij die met succes op een onbevreesde manier is gestorven, bevindt zich in een nieuw rijk van bewustzijn met zeer vergelijkbare gevoelens van opgetogenheid en gelukzaligheid als hij ervaart in de liefdesdaad, maar alleen als dit loslaten niet wordt geblokkeerd.

De gelukzaligheid van de universele Ja-kracht, van de constructieve krachten, de krachten van leven en ontplooiing, zijn van zo'n enorme kracht dat het kleine bange ego ertegen strijdt. Dit is tenslotte wat jullie allemaal doen en waar we jullie helpen dit op de gezonde, harmonieuze manier te elimineren - niet op de zieke, verwrongen manier die in de excessen en in de ontsnapping loopt.

VRAAG: Tijdens het leven van mijn moeder heeft ze geen gelukkig, vreugdevol, goed leven gehad. Ze heeft veel hartzeer en ontberingen gehad en dergelijke. Betekent dit noodzakelijkerwijs dat de volgende sfeer waarin ze terechtkomt, dat ze nog steeds in deze staat van lijden zal verkeren?

ANTWOORD: Nee, mijn liefste, zie je, je stelt weer een vraag die ook nog steeds het beeld van straf en beloning onthult. Maar waar je wel een indicatie van hebt, is haar doodsangst.

VRAAG: Maar de angst voor de dood komt voort uit het gevoel dat ze niet rechtvaardig genoeg heeft geleefd om iets goeds waardig te zijn.

ANTWOORD: Dit is een vervorming. In werkelijkheid is het antwoord op deze vraag ook een antwoord op de vraag die onze vriendin zojuist heeft gesteld, namelijk dit: het feit dat ze zo'n ongelukkig leven had waarin alle vreugde, alle liefdeservaring opzettelijk werd geblokkeerd, dat is hetzelfde dat angst voor de dood creëert, omdat beide het resultaat zijn van angst voor het onbekende. En de strikte regels van de zonde werden toen alleen maar over elkaar heen gelegd om haar angst voor het onbekende weg te redeneren.

Het is dus haar angst voor de dood die niet het gevolg is van, maar dezelfde manifestatie van haar angst voor liefde. Het betekent niet noodzakelijk dat ze ongelukkig of net zo ongelukkig moet zijn. Misschien opent de ervaring van het sterven haar ogen dat men niet in beknelde angst hoeft te leven, dat men zich kan openen voor het leven, dat men niets van het leven te vrezen heeft.

Alleen iemands eigen fouten, illusies en misvattingen zijn beangstigend, niet leven of dood, die beide hetzelfde zijn. Dit kan ze ervaren door de traumatische ervaring van de dood. Want zoals u weet, is de geboorte traumatisch en de dood traumatisch en kan liefde of de angst ervoor traumatisch zijn. Elke verandering in transformatie kan traumatisch zijn als men ertegen blokkeert.

Terugkomend op je oorspronkelijke vraag: ik denk dat de beste hoop voor haar om te veranderen het proces is, en als ze eenmaal halverwege het proces is, zal ze leren los te laten. Er zal een moment komen dat ze het zal loslaten en het zalig zal vinden.

 

QA124 VRAAG: Ik lijk geen angst voor de dood te hebben, hoewel ik weet dat ik bang ben voor het leven. Ik kijk uit naar de dood als iets heel moois.

ANTWOORD: Nu zie je, je ongelukkig zijn met het leven veroorzaakt een levensangst en een verlangen naar de dood, maar de dood willen en de dood niet vrezen uit een wanhoop van het leven betekent niet een gezonde niet-angst voor de dood. Het betekent niet een gezonde, constructieve benadering van de dood. Het wordt een uitweg als ontsnapping en daarom is het een illusie.

Als je gelukkig zou zijn in het leven, zou je de dood vrezen. Maar als je deze problemen oplost die je ongelukkig maken met het leven, zul je net zo min bang zijn voor de dood als voor het leven. Je zult beide omarmen, elk in zijn eigen functie, en je brengen wat een organische ontwikkeling is.

Je angst voor het leven is het resultaat van verwarring, van niet weten wat je moet doen, niet weten welk alternatief je moet kiezen in de neurotische constellatie die je steeds meer begint te begrijpen; uw werk verloopt zeer, zeer bevredigend. Het moet soms - dat kan het niet helpen - je in verwarring brengen en blijkbaar deprimeren, maar het is niet het werk dat je deprimeert. Wat je deprimeert, is wat naar voren komt en wat je nu duidelijk ziet. De vlucht naar de dood is geen gezonde niet-angst voor de dood.

 

QA149 VRAAG: Ik kreeg de indruk van de laatste lezing [Lezing # 149 Kosmische aantrekkingskracht naar eenheid - Frustratie] dat de aard van de mens, die een fysieke entiteit is op dit niveau van bewustzijn, inherent een beperking heeft in zekere zin, op een hoger niveau. {Yes} Omdat als hij die beperking niet had, hij niet op dit niveau zou zijn. {Right} Is dit iets dat we moeten accepteren? {Yes} En hoe weten we wanneer we het moeten accepteren?

ANTWOORD: Nou, de eenvoudigste manier om het te zeggen zou de dood zijn. Die dood is een fenomeen dat van toepassing is op de mens. Dit is een beperking, dit proces van sterven, van een onbekende ingaan, die ieder mens moet accepteren en waarmee hij in het reine moet komen.

Want hoewel elke entiteit uiteindelijk op het punt komt dat de dood niet langer een noodzakelijk fenomeen is - en het kan zelfs zo zijn dat verlichte individuen weten dat dit zo is, niet als een intellectuele kennis, maar als een diep ervaren waarheid van binnenuit - niettemin, het stervensproces moet worden geaccepteerd en ontmoet om deze innerlijke ervaring van het kennen van de waarheid over de dood - dat het geen onvermijdelijk lot is - mogelijk te maken. In die zin moet deze beperking absoluut worden geaccepteerd - ja.

VRAAG: In welke zin moet het worden geaccepteerd? Psychologisch? Fysiek?

ANTWOORD: Op alle niveaus. De dood moet psychologisch en fysiek worden aanvaard, als een fenomeen waar je doorheen gaat. Welke theorieën u ook intellectueel accepteert, er zal altijd een innerlijke twijfel zijn totdat deze volledig is geaccepteerd. Door deze volledige acceptatie zal de innerlijke kennis komen dat het geen onvermijdelijk definitief einde is.

Maar het opleggen van deze waarheid zal de angst en de twijfel die de mens eraan heeft niet onderdrukken. Voor zover de mens leert zichzelf en zijn leven, zijn onmiddellijke Nu, volledig te accepteren en niet langer van de kern in zichzelf wegrent, in die mate, is het aanvaarden van de dood geen ontbering of moeilijkheid.

Dat is misschien een veel belangrijkere beperking van zijn bewustzijn dan hij beseft, omdat hij er meestal niet aan denkt. En elke andere beperking is slechts ondergeschikt aan deze beperking. Als de andere beperkingen echt logisch tot hun einde worden gevolgd, zal dat altijd zo zijn, zoals je zult zien als je het uitprobeert.

VRAAG: Wat is deze angst voor de dood die ik heb, of de mensheid heeft?

ANTWOORD: Nou, het is echt de angst om niet meer te bestaan. Dit is een veel belangrijker aspect dan de angst voor een levenslot waar men wantrouwend tegenover staat, of zelfs de angst voor pijn tijdens het stervensproces, waarvan veel mensen denken dat dit het grootste deel van hun doodsangst is.

De echte innerlijke angst is geen pijn - het is niet-bestaan, wat zo kan lijken als je het iemand vraagt ​​die erin is geslaagd zichzelf te verdoven en te doden terwijl hij in het leven is. De apathie is oneindig veel erger - en hij lijdt er oneindig veel erger aan dan enige ervaring van pijn - ook al heeft hij het in het begin ingesteld om pijn te vermijden.

Als hij eenmaal betrokken is bij het zichzelf in stand houdende proces van gevoelloosheid, de apathie, de gevoelloosheid, het niet-leven is van oneindig veel grotere angst dan welke pijn dan ook. En elke persoon in die toestand zal je meteen vertellen: "Ik heb liever wat voor soort pijn dan de toestand waarin ik me nu bevind."

Dus wat de mens vreest, is dat. De angst voor de dood houdt rechtstreeks verband met zijn houding ten opzichte van zichzelf en het leven in dit opzicht. Met andere woorden, je zult ontdekken - en ik kan je beloven dat, als je goed genoeg kijkt, je dit ongetwijfeld en zonder uitzondering zult ontdekken - hoe levendiger iemand is, hoe minder angst voor de dood bestaat.

Hoe meer angst er in een individu bestaat, zodat hij zichzelf heeft verdoofd in elk deel van zijn innerlijke gesteldheid, in die mate bestaat er angst voor de dood. Nu is deze angst voor de dood misschien niet bewust - het kan worden geprojecteerd; het kan op omweg worden ervaren, zoals angst voor ziekte; of hij kan ten onrechte lijden door de dood van anderen.

Dit zijn allemaal getransponeerde, misplaatste en misleidende aspecten van de primaire angst voor de dood, die in directe relatie staat met en verband houdt met het proces van zelfdoding. Hoe levendiger je wordt - lichaam, ziel en geest - hoe minder je ooit bang kunt zijn voor enig aspect van het leven, inclusief wat het proces van fysiek sterven wordt genoemd.

Jezelf tot leven wekken is alleen mogelijk als je niet langer bang bent voor pijn of teleurstelling, of pijn of geluk of zoiets. Als je het universum onbevreesd vertrouwt en je door de onvrijwillige processen laat verlevendigen, zul je in die mate volledig leven; en in die mate kan angst voor de dood onmogelijk bestaan.

Gewoonlijk doodt de mens zijn levensprocessen en daarom is hij bang voor de dood - die hij niet onder ogen wil zien, zodat hij vervolgens overtuigingen oplegt waaraan hij zich wanhopig vastklampt. Maar het zijn slechts intellectuele overtuigingen. Hij is bang om te twijfelen, omdat hij zijn eigen angst voor de dood vreest, vanwege de angst voor het leven.

 

QA195 VRAAG: Mag ik iets vragen over mijn man? Toen hij nog leefde, was hij erg bang voor de dood. Kun je me nu zijn ervaring vertellen toen hij eindelijk de dood onder ogen zag? Was het zo erg voor hem?

ANTWOORD: De angst is bij hem.

VRAAG: Is dat nog steeds zo?

ANTWOORD: Ja. De angst heeft tijd nodig om eruit te komen, omdat de angst een product is van andere dingen die onder ogen moeten worden gezien. Het is een grote fout van mensen om aan te nemen dat, nadat je ware persoonlijkheid uit het lichaam stapt, alles volledig zal worden veranderd. Je moet je er doorheen werken.

In de mate dat er koppigheid is, moet er angst zijn; en in de mate dat deze koppigheid niet wordt opgegeven, blijft de angst bestaan. Alleen als de koppigheid wordt opgegeven, komt het licht van de waarheid binnen, waar in waarheid geen angst is. Dit gebeurt in fasen. Het fluctueert; het komt en gaat met een entiteit in het lichaam, en het kan hetzelfde zijn met een entiteit buiten het lichaam.

De staat van angst is niet veel anders waar hij nu is dan toen je hem kende. Er is veel neiging om aan deze angst te ontsnappen, die de weg natuurlijk alleen maar langer maakt. Maar het pad van elke geschapen entiteit evolueert onverbiddelijk, en noch jij, noch iemand anders hoeft bang te zijn dat je op een dag in het licht moet komen. Je moet de ketenen die je in jezelf binden loslaten.

Tijd is slechts een andere illusie. Het maakt heel weinig uit - en toch zo veel. Het doet er zo veel toe vanuit het oogpunt van de lijdende mensheid. Het doet er weinig toe vanuit het oogpunt waar je een algemene visie hebt op de waarheid van het zijn. Het beste wat je kunt doen, mijn liefste, is niet ziekelijk aan hem vasthouden, want hij is niet jouw probleem.

Gebruik deze crisis om je open te stellen, om een ​​ander pad in jezelf te zoeken. Bevrijd jezelf van je morbiditeit, want dat is een ander aspect van wat je in jezelf bindt. Laat de waarheid in je komen, zodat je de weg kunt vinden waar je je weer kunt verheugen. Op die manier help je meer, jezelf en hem en ieder ander om je heen. Want je ziekelijke vasthouden aan een nutteloze schuld schept voor hem slechts een andere band die niet helpt.

Volgende les