83 VRAAG: In de laatste lezing [Lezing # 82 De verovering van dualiteit gesymboliseerd in het leven en de dood van Jezus] leerden we dat het belangrijk voor ons is om de dood onder ogen te zien om ten volle te leven. Er wordt momenteel veel publiciteit gegeven aan het proces tegen Adolf Eichmann. Mijn vragen zijn: Ten eerste, kunnen en moeten we proberen de dood van deze miljoenen ongelukkigen onder ogen te zien om persoonlijk iets voor onszelf te leren? Twee: is het gezond om een ​​tijdperk van dood en vernietiging nieuw leven in te blazen? Drie: kan de mensheid enige positieve les leren door dit nieuw leven in te blazen?

ANTWOORD: Eerst de vraag beantwoorden: kan er enige les worden geleerd over leven en dood, of een ander onderwerp trouwens? Dat hangt helemaal van jou, het individu, af of je een les kunt of wilt leren. Maar wat de les van de dood betreft, durf ik te zeggen dat elk individu dat persoonlijk moet meemaken, of het nu gaat om de daadwerkelijke lichamelijke dood of de vele kleine dagelijkse doodsoorzaken die ik onlangs heb besproken.

Ik denk dat het erg gevaarlijk zou zijn om aan te nemen dat de ene persoon in deze specifieke zin kan leren door de tragedie van een ander. Het zou gevaarlijk zijn omdat het zou leiden tot een zelfvoldaanheid bij die persoon, die mogelijk zou kunnen uitmonden in passieve of uiteindelijk zelfs in actieve wreedheid. Zo iemand zou wreedheid op een verraderlijke en subtiele manier kunnen vergoelijken. Bepaalde dingen kun je alleen leren door ze zelf door te nemen.

Er zijn andere manieren waarop men, althans theoretisch, kan leren door de ervaringen van andere mensen, als men er open voor staat. De ervaring leert echter dat de meeste mensen hun eigen lessen moeten leren door hun eigen fouten, niet door de fouten die anderen maken, en niet door de ervaringen die anderen hebben.

Als dit in enkele gevallen toch gebeurt, des te beter. Maar er is geen algemene wet die kan verkondigen dat de ene bepaalde gebeurtenis meer bevorderlijk is om van te leren dan de andere. Theoretisch zou men kunnen leren van elke gebeurtenis in het leven. Meestal is het gemakkelijker om een ​​les te leren uit de eigen kleine onbeduidende teleurstellingen dan uit de tragedie van een ander.

Wat betreft de tweede vraag, beste vrienden, ik kan die niet beantwoorden met een ja of een nee. Ook hier hangt het van het individu af. Een positieve les kan worden geleerd door individuen, maar ook door de mensheid in het algemeen, als ze herinneren aan dit tijdperk van vernietiging en wreedheid. En er zou ook een negatieve les door kunnen worden geleerd. Op dezelfde manier kan zowel een positieve als een negatieve les worden geleerd door deze niet nieuw leven in te blazen. Er is geen ja of nee. Er is geen duidelijk antwoord op deze twee alternatieven.

Zolang mensen voornamelijk worden beheerst door wraakzucht, haat en wraak, en deze emoties blijven overheersen, zal er geen les zijn. Als, aan de andere kant, de belangrijkste motivaties echt en echt constructiever dan destructief zijn - niet alleen verkondigd, maar ook echt gevoeld - zal de les positief zijn. Aan de andere kant kan het niet doen herleven ook gebeuren uit negatieve motieven, zoals lafheid, angst, onverschilligheid, opportunisme, berusting. Dit zou dan een negatieve les zijn.

Het niet doen herleven kan net zo goed voortkomen uit een ware wijsheid die weet dat de wetten van de goddelijke wereld voor alles zorgen. Maar dit betekent zeker niet dat criminelen de gevolgen niet mogen ondervinden. De aanpak om het op zich te nemen om een ​​ander mens te straffen is heel anders dan de aanpak om verdere wreedheid onmogelijk te maken, terwijl ze criminelen van hun ziekte genezen - als ze überhaupt bereid zijn de nodige hulp te aanvaarden.

Volgende les