QA221 VRAAG: In mijn relatie met een man ben ik op een vastgelopen plek terechtgekomen. Na meer dan een jaar zijn we gestopt. Ik geef hem er de schuld van, want hij blijft me vertellen dat hij niet dieper wil gaan. Ik heb de illusie dat ik dieper wil gaan, en we gaan niet dieper omdat het zijn schuld is. Dus ik geef hem de schuld en ik hoop veel minachting op hem omdat hij zo oppervlakkig is in tegenstelling tot mijn veel dieper wezen. En we blijven zo heen en weer gaan. Ik heb het gevoel dat ik in waarheid ben omdat ik hem aanvallend met mijn eerlijkheid met mijn negatieve gevoelens. Ik gebruik dat eerder als een aanval dan als eerlijkheid.
En toen kwam ik op een punt waarop ik dacht, nou, het kan niet verder; het is hopeloos, en ik moet het opgeven. En toen ik hem niet meer zag, heb ik veel pijn. Ik mis hem heel erg. Ik mis het plezier van hem, van zijn gezelschap en van de seksuele relatie die ik met hem heb. En wat ik je als hulp zou willen vragen, is: is het de moeite waard om geduldig te zijn en deze relatie voort te zetten, ook al lijkt het mij op dit moment hopeloos? Of moet ik proberen de pijn te lijden die ik hem mis, en eroverheen te komen - er overheen te gaan - en mezelf open te stellen voor de mogelijkheid van groei en een andere man aan te trekken met wie ik dieper kan gaan naarmate ik eerlijker in mezelf groei?
ANTWOORD: De vraag kan echt niet worden beantwoord in de termen die u hem stelde. Ik zal de vraag beantwoorden zoals ik zie dat het voor jou zinvol is, en dat is op de volgende manier. Je moet ontdekken op welke manier je toewijding en diepgang vermijdt. Je doet het op een heel subtiele manier die niet eens zo subtiel is.
Het heeft te maken met je eigen benadering van je innerlijke wezen. Je vermijdt het verdiepingsproces door jezelf op te veel gebieden te verspreiden, bijvoorbeeld door jezelf niet echt helemaal aan het ene proces te geven. Je start andere processen of zet andere processen voort die vaak voldoende tegenstrijdig zijn, of zelfs als ze niet tegenstrijdig zijn, ze halen de energie weg van de eenpuntigheid van het proces. En daar blijf je op een oppervlakkig niveau, ook al heb je als het ware met spiritualiteit te maken.
Dan zie je dit niet. Je ziet niet hoe je toewijding vermijdt. Dan projecteer je dat aspect van jezelf en geef je de schuld. Je ziet niet dat die houding je in de weg staat voor al je ervaringen in je leven, of het nu het probleem van partnerschap is of wat dan ook. Dat is waar het zich nu manifesteert.
Om u te antwoorden dat “u dit moet doen of u zou dat moeten doen” is nauwelijks het punt, want u zou beide kunnen doen, en het kan voortkomen uit een gezonde en sterke maar ook geduldige en nederige houding. Je zou beide alternatieven kunnen doen, ofwel in die relatie blijven of naar een andere gaan in een geest van ontsnapping en vermijding. Het is niet wat je doet, welke van de alternatieven je kiest, maar uit welk deel in jou de keuze wordt gemaakt.
Die keuze, die beslissing, kan alleen ondergeschikt zijn. De primaire is een totale toewijding aan jezelf en om er alles aan te doen en al je energie te geven aan een specifiek proces, wat je ook kiest, dat je zal helpen om jezelf beter te leren kennen en bij jezelf te zijn op alle niveaus, en niet om jezelf te verspreiden. Begrijp je? {Ja}
Er is altijd een terughoudendheid; er is altijd een ontkenning. Maar er zijn altijd bedenkingen en een achterdeur, en dit is wat je ervaart in de relatie. Juist omdat je iets projecteert dat je zelf op een andere manier doet en het gebruikt om je trots te versterken, moet je zo'n weerbare reactie uitlokken.
Je zou misschien niet dezelfde soort reactie uitlokken als de woorden van de waarheid die je spreekt niet zouden worden misbruikt om bij jezelf weg te komen.
