92 VRAAG: Is het, afgezien van de psychologische benadering, niet waar dat bidden en ons tot God wenden, om hulp vragen, een grote hulp voor ons is?

ANTWOORD: De psychologische benadering is eigenlijk gebed in actie. Als je echt analyseert wat hier gebeurt, zul je ontdekken dat als je alle vervormingen erkent en begrijpt - zonder jezelf moraliseren - je het beste doet om jezelf te zuiveren. Zoals besproken in enkele recente lezingen, is de zogenaamde psychologische benadering niet in tegenspraak met de spirituele. Gebed helpt natuurlijk en wordt aanbevolen.

Maar ik moet je meer geven dan het gebed bepleiten. En je moet meer doen dan alleen om hulp bidden. Je moet je houding in gebed observeren. Dit is een heel diep en subtiel iets. Als je bidt en de verborgen houding vindt waarvan je verwacht dat God het voor je doet, dan is je benadering niet alleen destructief, maar duidt het ook op een dieper gewortelde verkeerde houding ten opzichte van het leven en je rol daarin. Als je om hulp bidt, maar met de volledige bedoeling en het besef dat je het hoofd moet bieden en uiteindelijk moet veranderen, dat je de waarheid wilt zien, dat het afhangt van je inspanningen en bereidheid, dan is gebed erg nuttig.

Er is een mooi onderscheid tussen zo'n gezonde en juiste houding, en het idee dat je moet zitten wachten tot God het je geeft. Het laatste soort gebed zal helemaal geen goed doen.

VRAAG: Maar de spirituele benadering die je hebt onderwezen en die zoveel heeft toegevoegd aan de psychoanalytische benadering - ik vroeg me gewoon af ...

ANTWOORD: Ik heb in een paar recente lezingen uitvoerig besproken waarom het gezond en goed voor je is om in deze specifieke fase van je ontwikkeling minder nadruk te leggen op het zogenaamde spirituele en meer op het zogenaamde psychologische. Voor ons is het allemaal een en hetzelfde: het zijn slechts verschillende facetten, aspecten, benaderingen en manieren om hetzelfde doel te bereiken. Nadruk op het spirituele, als het te lang wordt volgehouden en ten koste gaat van zelfonderzoek, leidt tot escapisme en de valse religie die ik onlangs heb besproken [Lezing # 88 Religion: True and False]. Het leidt tot het verkeerde concept van God. Als je die lezing nog eens leest, begrijp je wat ik bedoel.

Het idee dat je God verwaarloost door hem niet te bespreken, en dat als je de aandacht vestigt op de vervormingen om te kunnen veranderen, je weg zou leiden van spiritualiteit, is natuurlijk volkomen onwaar. Gezond verstand zal u dat vertellen. Als er zulke vage ideeën in jou bestaan, kan het zijn dat je bang bent om te vinden en te veranderen wat verborgen wil blijven.

Het kan de uitdrukking zijn van een kinderlijke hoop dat je door over God en de geestenwereld en zijn wetten te spreken, jezelf zonder pijn en ongemak kunt veranderen. Dit is natuurlijk niet mogelijk. Een verder intellectueel begrip van spirituele factoren zou geen innerlijke verandering teweegbrengen. Maar wat jullie nu allemaal op het Pad doen, zal ongetwijfeld een innerlijke verandering teweegbrengen die je dichter bij ware spiritualiteit brengt dan alle woorden die je in de wereld hoort, hoe waar en mooi ook.

Uiterlijk geloof is één ding; het innerlijke vermogen om deze overtuigingen na te leven is een heel andere propositie. Het kost veel meer tijd, moeite en pijn om dat laatste te bereiken. Helaas wordt dit aspect in hoge mate genegeerd door alle religieuze denominaties en samenlevingen. Ze hebben nog steeds te maken met het loutere denkproces, dat vaak in tegenspraak en conflict is met het echte innerlijke leven, het leven van de emoties.

 

QA116 VRAAG: Wat is het verschil tussen alledaagse psychologie en Padwerk, omdat Lezing 116 [Lezing 116 Het spirituele centrum bereiken - Strijd tussen het lagere zelf en het bovenliggende geweten] zegt dat je door psychoanalyse in contact komt met je innerlijke zelf. Nu, u zegt dat dit ook ons ​​doel is?

ANTWOORD: Maar het verschil is dit. Er kunnen heel veel wereldse, alledaagse psychologische benaderingen zijn: psychotherapie, psychoanalyse, zelfs er zijn goede die het bestaan ​​van zo'n innerlijk spiritueel centrum van het hogere zelf van de mens volledig negeren of zelfs ontkennen. Niettemin, mits hun techniek, hun aanpak, hun methode voldoende en goed is, komen ze er toch allemaal toe, ook al wordt het ontkend.

Ze geven het misschien geen naam. Ze weten misschien niet wat er gebeurt - de vrijheid, de spontaniteit, de innerlijke kennis, de zelfgenoegzaamheid, de onafhankelijkheid, het vermogen tot zelfexpressie, de diepe innerlijke zekerheid en kennis, het vermogen om lief te hebben - dit alles komt eraan vanuit het spirituele centrum.

Ze ontdekken het misschien, maar ze weten misschien niet waarom dit is gebeurd. Bij Pathwork weten we dat dit een doel is. We hebben een duidelijk omschreven doel, en als we dit weten, wordt het natuurlijk een stuk gemakkelijker, omdat we weten wanneer wat zich manifesteert. We weten en kunnen bepalen wanneer dit hogere zelf zich manifesteert en wanneer het zich niet manifesteert. Dit is een van de vele verschillen.

Ik zeg niet dat dit het geheel is, maar het is een belangrijk verschil, en dit is het verschil waar ik in deze lezing naar verwees. En als je dit niet weet, kan het af en toe - ondanks dat je niet direct naar dit doel gaat - toch worden bereikt. Maar vaak stopt men halverwege door te negeren dat dit het doel is, en zijn de problemen maar voor de helft opgelost. De echte integratie heeft nooit plaatsgevonden, dat zou kunnen gebeuren als men volledig tot de wortel ervan doordringt.

VRAAG: Met andere woorden, wat we doen is iets doen in volledig bewustzijn, met welomlijnde doelen, in plaats van iets dat toch lukraak zou kunnen gebeuren. Is dat het?

ANTWOORD: Juist! Rechtsaf! Tot dusverre erkent de menselijke psychologie in het algemeen de structuur en aard van de mens in al zijn aspecten, inclusief het hogere zelf, niet, en begrijpt het deze niet.

 

QA163 VRAAG: Ik heb ervaren dat er tussen psychologisch werk en spiritueel werk een grote kloof bestaat. Er zijn er die zeggen dat je in en uit de twee werelden kunt weven, maar voor mij is er een barrière, en ik vraag me af wat je kunt zeggen.

ANTWOORD: Nee, ze zijn, als ze goed worden begrepen, helemaal niet tegenstrijdig. Als het zo lijkt, moet je ergens op een uitkijkpunt staan ​​waar je het niet ziet zoals het is - want ze zijn echt een en dezelfde.

Het enige verschil tussen hen is dat psychologie, psychiatrie, zoals die gewoonlijk op dit aardse niveau wordt beoefend, alleen naar een bepaald gebied in de menselijke ziel gaat en niet verder gaat. Om het duidelijk te zeggen, de psychologie gaat zelfs zo ver als het vinden van de vervormingen, de negatieve gevoelens, de destructieve aspecten, wat gewoonlijk neurose wordt genoemd. Het behandelt dat, terwijl de spirituele benadering als het ware dat wat eronder is, behandelt.

Daaronder is echt niet het juiste woord, want als we te maken hebben met de dynamiek van het geest- en zielenleven, bestaat zoiets niet. Maar ik kan geen ander passend woord vinden, dus je moet het in een bredere term begrijpen.

Nu, achter dit neurotische, verwrongen zielszelf ligt een veel groter zelf - het echte zelf, het goddelijke zelf, zo je wilt - met zijn oneindige kracht. Religie en spirituele filosofieën benaderen meestal alleen dit, en omzeilen volledig de vervormde gebieden in de menselijke ziel.

De uitkomst daarvan is dat zo'n spirituele benadering altijd onvoldoende is, omdat het nuttig kan zijn waar de ziel al vrij en bevrijd is - waar er geen belemmeringen zijn - maar waar de belemmeringen bestaan, kan de ziel zich niet ontvouwen, en het echte, goddelijke zelf is nog steeds wazig, nog steeds verborgen.

Omgekeerd is alleen de psychologische benadering zonder de realiteit buiten de psychologische innerlijke realiteit te kennen - namelijk wat je de spirituele realiteit zou noemen - ook gebrekkig en onvoldoende, want het geneest misschien op zijn best wat vervormd is. Maar het maakt geen gebruik van de kracht van het grotere wezen, zodat het allemaal een interactief proces wordt, zoals we hier op dit Pad doen.

Bij elke benadering van het menselijke individu dienen al zijn vermogens te worden gebruikt om zichzelf te benaderen, om zijn ware wezen te vinden. Het besef van het grotere wezen moet ook worden geactiveerd door meditatie om te helpen bij begeleiding en inspiratie, juist met het doel om onder ogen te zien en te begrijpen wat vervormd en fout is.

Bovendien moet de fysieke benadering worden meegenomen, want het fysieke wezen registreert, naarmate je meer en meer begint te zien, alles wat je psychologische vervormingen en je spirituele bevrijde staat in jou tot uitdrukking brengen. Al deze benaderingen samen zijn natuurlijk de beste, maar ze zijn nooit tegenstrijdig. En als ze zo lijken, is het alleen vanuit een ander gezichtspunt gezien. Is dat je duidelijk?

VRAAG: Ja. Dat is heel duidelijk. Ik bedoelde niet tegenstrijdig; Ik bedoelde dat er een barrière is - we gaan zo ver in de ene wereld en komen dan in de andere wereld.

ANTWOORD: Ja. Maar eigenlijk, weet je, het zou nog beter zijn als het niet wordt gezien als nu de ene laag en dan de andere, want niets in de psyche is op die manier gecompartimenteerd. Het is allemaal met elkaar verweven. Het is niet nodig dat een persoon eerst zijn psychische problemen moet oplossen voordat hij het spirituele leven van zichzelf kan binnengaan.

Er zijn altijd mogelijkheden waar hij toegang heeft tot zijn spirituele aard, die hij kan activeren en enorm nuttig kan maken bij het psychologische werk waarbij hij betrokken is bij zijn vervormingen. Het moet een hand-in-handschoenproces zijn, waarbij ze allemaal interactief en gelijktijdig worden gebruikt.

Volgende les