Hebben mensen die naar het andere zijn gegaan nog steeds gevoelens van liefde voor hun kinderen of familieleden?
De gids: Dit is geen vraag die ik kan beantwoorden met ja of nee. Veel hangt af van het individu. Je kunt niet generaliseren. Er zijn enkele geesten die - op voorwaarde dat liefde tijdens hun leven heeft bestaan - zich al heel lang verbonden voelen met hun familieleden. Dit is niet per se een erg goede staat om in te verkeren.
Hoe verder de spirituele ontwikkeling gaat, hoe meer een wezen leert zich los te maken van zijn verwanten en van zijn oude banden. Dat betekent niet dat hun liefde ophoudt, maar spirituele groei betekent dat geleidelijk alle schepselen in iemands liefde worden opgenomen, niet alleen de naasten en dierbaren.
Het spirituele kind moet geleidelijk leren lief te hebben. Hoe meer de groei vordert, hoe meer wezens in die liefde kunnen worden opgenomen. Op de juiste manier van meer mensen houden, doet niets af aan de liefde die men voor enkelen voelt. Dan moet u ook aan iets anders denken: wanneer u terugkeert naar de spirituele wereld, zult u allereerst uw dierbaren van dit leven ontmoeten.
U blijft volgens uw eigen wil en wens in de staat waarin u verkeerde op het moment van uw zogenaamde overlijden. Maar wanneer u zich verder begint te ontwikkelen, zult u vele andere geesten ontmoeten, van wie u sommigen zult herkennen als zeer dicht bij u in vorige levens, of in levens op verschillende niveaus, niet alleen op aarde.
Daar herontdek je contacten, dierbaren, oude vrienden. En als reïncarnatie niet langer nodig is, de liefde die je momenteel alleen maar kunt uitstrekken tot sommige mensen, heb je dan voor alle schepselen. Sommige overleden mensen voelen zich dus nog steeds erg verbonden met hun familieleden van het vorige leven. Anderen hebben deze liefde ook, maar zijn er niet meer aan gebonden. Ze gaan door met andere taken. En deze toestand is oneindig veel beter om in te zijn.
Zijn geesten in de geestenwereld nog steeds verbonden met hun land en hun namen?
De gids: Hier zou hetzelfde antwoord gelden als op de laatste vraag. Het hangt erg van het individu af. Natuurlijk houden aardse geesten, of geesten die nog niet erg ontwikkeld zijn, vaak vast aan hun vroegere aardse gebondenheden, of het nu gaat om een fanatiek patriottisme, familietrots, een beroep of wat het ook mag zijn.
Je moet je niet voorstellen dat wanneer je sterft, je staat van zijn heel anders zal zijn, alleen maar omdat je je schelp hebt achtergelaten. Je hele persoonlijkheid, je denken, je gevoel, je meningen als ze erg diep geworteld zijn, je eigenaardigheden en je fixaties, dit alles maakt geen deel uit van je lichaam; het maakt echter deel uit van je subtiele lichamen die voortleven.
Wat uw persoonlijkheidsmake-up nu ook is, het zal na de dood zijn. Dus wanneer iemand sterft met een fanatiek gevoel van patriottisme, zal hij of zij zich na de dood niet anders voelen en kan hij dus gebonden zijn. Maar als een persoon begonnen is zich los te maken en een bredere visie op de dingen heeft, zal hij in staat zijn spiritueel veel beter vooruit te komen in het verleden.
Hij of zij kan gemakkelijker worden begeleid en zo een aangenamer leven leiden. Als je bijvoorbeeld in een staat van angst sterft, zul je daarna in een staat van angst verkeren. Als je sterft in een staat van sereniteit, zul je daarna sereen zijn. Wat je ook bent op het moment van je overlijden, je zult daarna voelen, ervaren en leven, en dit zal jouw wereld zijn omdat je gedachten, meningen, gevoelens en houdingen de wereld om je heen creëren.
Ik zou kunnen zeggen dat het een psychologische wereld is, wat niet betekent dat het een fantasiewereld is. Het is echt. Voor jou zijn abstracte ideeën vormloos. In de geestenwereld hebben alle abstracte ideeën vorm en inhoud. Dat is hoe individuen hun werelden bouwen - door hun persoonlijkheid.
_______
met betrekking tot Lezing # 112 De relatie tussen de mensheid en de tijd, hoe kan iemand de dood werkelijk onder ogen zien en de realiteit van het leven na de dood accepteren om in het Nu te leven?
De gids: Ik zal je herinneren aan twee lezingen die ik al geruime tijd geleden heb gegeven over de dualiteit: Lezing # 81 Conflicts in the World of Duality en Lezing # 82 De verovering van dualiteit gesymboliseerd in het leven en de dood van Jezus. Als je een concept of een overtuiging hebt over het voortbestaan van het leven na de dood, maar dit concept wordt nog niet volledig in je hele wezen ervaren - het is nog steeds iets waar je je aan vastklampt door superimpositie - dan moet je aan jezelf toegeven dat je innerlijk misschien twijfel.
U mag hopen, en u mag tot op zekere hoogte geloven dat al deze leringen de waarheid zijn, maar u moet uw twijfels onder ogen zien, toegeven en tegemoet treden, zoals u met uw angsten te maken heeft. Als je dat doet, weet je op dat gebied van twijfel niet zeker of het leven doorgaat. Op dat gebied moet je deze angst en deze twijfel het hoofd bieden, er doorheen gaan en op het moment accepteren dat je je zo voelt.
Het is hetzelfde proces als u bijvoorbeeld door alle spirituele, religieuze en metafysische leringen weet dat liefde de sleutel is tot het hele universum. Toch moet je eerst aan jezelf toegeven op welke gebieden je hart hier niets van weet - waar je in je diepste zelf haat voelt, waar je liefde zou willen voelen.
U kunt die liefde niet voortbrengen als u geen haat, wrok en vijandigheid toegeeft. En als je het toegeeft en het ontmoet en het onder ogen ziet en het begrijpt, dan lost het op en ben je vrij om lief te hebben.
Hetzelfde geldt voor uw twijfels, of deze twijfel betrekking heeft op het voortbestaan van het leven na de fysieke dood of op wat dan ook. Dus de manier waarop deze vraag wordt samengesteld, sluit natuurlijk wederzijds uit wat ik zeg.
Je kunt op het moment van twijfel niet je overtuiging naleven - wat deze overtuiging ook mag zijn - waar je twijfelt. Dus daar moet je toegeven: “Ik weet het niet zeker. Ik ben bang. Ik ben bang om dood te gaan, omdat ik niet weet dat het leven doorgaat. " Of "ik ben bang om dood te gaan omdat ik bang ben dat het leven doorgaat." Deze gedachten moeten worden vervuld.
Dan zul je geleidelijk door de innerlijke ervaring komen dat het leven een oneindig proces is, dat het niet anders kan dan dat. Zelfs als u werkelijk bang bent dat het leven doorgaat, zult u er niet langer bang voor zijn, waar u ook staat. Of als je bang was dat het leven misschien niet doorgaat, zul je de waarheid ervan diep kennen en voelen zonder dat je het over elkaar hoeft te leggen en jezelf uit de angst kunt praten.
_______
Wat zou de beste emotionele en spirituele benadering zijn om iemand die op sterven ligt te helpen bij het aangaan van deze uitdaging?
De gids: Er zijn verschillende antwoorden op verschillende niveaus op deze vraag. Op een bepaald niveau zou ik willen zeggen dat jullie mensen altijd graag vergeten dat de dood geen straf is; het is geen einde. Het is maar een nieuw begin, en daarom zou het antwoord, zolang deze angstige houding bestaat, geen zin hebben dat vanuit een ander gezichtspunt zou worden gegeven.
Sterven en herboren worden is een constant proces in ieders dagelijkse leven, of het nu in het lichaam is of niet in het lichaam. De stervende en herboren worden kent verschillende graden en stadia volgens het bewustzijn van het bewustzijn. Met andere woorden, je kunt sterven en herboren worden in volledig bewustzijn en dat zou zijn wanneer je heel erg verbonden bent met de innerlijke waarheid, de innerlijke realiteit.
Als deze verbinding nog niet bestaat, is het proces van sterven en van herboren worden en opnieuw sterven - je sterft natuurlijk vele, vele keren, net zoals je vele, vele malen geboren wordt - op het egoniveau niet bewust. Op het niveau van het hogere zelf is het bewust. Dus hier hangt het volledig af van het niveau.
Op het niveau van het hogere zelf is het slechts een verandering. Op egoniveau kunnen je dagelijkse kleine sterfgevallen en wedergeboorten die je doormaakt van de ene verandering in de andere, bewust zijn als je ervoor kiest om ze zo te maken. Wanneer je de ene situatie achter je laat en de volgende ingaat, is het een herleven en een wedergeboorte, een rede en een wedergeboorte. En morgen is er misschien nog een rede en een wedergeboorte.
Vanuit een algemeen kosmisch standpunt is het precies hetzelfde. Een leven lang is maar een dag uit een ander meetsysteem. Het is maar een droom die je hebt tijdens een nacht in een ander meetsysteem.
Naarmate u mensen zich meer bewust wordt van de processen van uw verlossing en wedergeboorte, zult u elke keer ontdekken dat u zich op een dieptepunt bevindt, op een punt van samentrekking, op een punt van blindheid en tastend, op een punt van pijn, in een punt van angst en bezorgdheid, je bent in een doodsproces. En elke keer dat je je ontvouwt in vreugde, licht en vertrouwen, vindt er een nieuwe geboorte plaats in je psychische systeem.
Dat geboorteproces vindt gelijktijdig plaats als het doodsproces, maar je bewustzijn kan niet onmiddellijk verbinding maken met de gelijktijdigheid ervan, en verbindt er dus misschien wat je 'in een latere periode' mee zou kunnen noemen. Maar hoe meer je ontvouwt, hoe meer je letterlijk de wedergeboorte achter het stervensproces kunt waarnemen.
Volgende les
Keer terug naar Keys Inhoudsopgave
