QA181 VRAAG: Ik ben een groot gevoel van verwarring tegengekomen over risico's. Ik denk dat ik in mijn leven veel risico's heb genomen, en toch, als ik terugkijk, zie ik dat ik erg verdoofd en erg blind was. Ik heb het gevoel dat dit niet langer van toepassing is op het woord risico in mijn leven, maar ik voel nog steeds een grote verwarring. Wat mis ik?

ANTWOORD: Alles wat gezond is en alles wat waar is, heeft zijn vertekening, en dat geldt ook voor het nemen van risico's. Er is een verdraaide versie van die voortkomt uit destructieve motieven. Het is een onbezonnenheid. Het is een innerlijke en nauwelijks bewuste drijfveer om destructief te zijn, misschien om aan jezelf en je denkbeeldige ouders en autoriteiten te bewijzen dat iemand oneerlijk wordt aangedaan.

Deze onbewuste motieven spelen een geweldige rol bij alles wat je doet, of je nu risico's neemt of niet, of iets anders. Nu heb je dus helemaal gelijk als je zegt dat je risico's hebt genomen, maar dat ze niet zijn gedaan op de specifieke manier waarop dit van toepassing is - op de juiste manier. Je kunt niet zomaar blindelings een risico nemen zonder te weten in welk opzicht.

Je hebt weer helemaal gelijk als je zegt dat je moet weten wat het in het bijzonder is, en pas als je in dit werk heel, heel diep in jezelf gaat en begrijpt wat je tot nu toe niet over jezelf hebt begrepen, weet je het dan met alle gegeven houding, wat is van toepassing.

In dit geval, wanneer je je angst tegenkomt om het universum te vertrouwen - bijvoorbeeld dat je je gevoelens laat zijn, of dat je weet dat iemand van wie je houdt zijn problemen heeft en toch sluit je je niet stevig af, maar blijf je in een innerlijke, open , liefdevolle staat - als je stopt met het spelen van die spellen, begin je je bewust te worden van risico's. Vroeger waren deze angsten totaal onbewust en toch waren ze heel reëel zoals je nu weet. Dus als je dit spel opgeeft, neem je als het ware een risico.

Het risico is natuurlijk ingebeeld. Het is niet echt. Er is namelijk geen risico om het spel niet te spelen. Niets is minder riskant. Maar voor de kinderlijke geest die deze spellen, deze rollen, deze voorwendselen - die deze verdedigingen aanneemt - lijkt het erg gepast. Het lijkt echt beschermend.

Je lijkt echt in staat om een ​​risico te nemen als je niet afwijst en afsluit, omdat je niet zeker weet of het soort liefde dat je zou willen, zal aankomen. Dit lijkt een risico. Het lijkt een risico om royaal open te staan ​​voor je gevoelens en niet negatief te concluderen om als het ware beschermd te worden. Dit zijn de risico's die u niet altijd kunt nemen, omdat u zich niet altijd bewust bent van gevoelens op deze manier.

Het probleem zit hem echt in het feit dat je moet observeren dat je je zo voelt en innerlijk zo handelt, en innerlijk je valse beschermende maatregelen neemt. En dan komt het risico om de hoek kijken: het spel en de beschermende maatregel en de verdediging loslaten.

Er is een vals risico nemen waar u hoe dan ook van zult houden, zelfs als u zich misschien terdege bewust bent van het feit dat de situatie ongepast is voor dit soort gevoelens. Maar daaronder wil je dit niet zien. Je speelt het spel van wishful thinking omdat je niet de moeite wilt nemen om iets onaangenaams onder ogen te zien, mogelijk het hoofd te moeten bieden aan het feit dat je keuze niet verstandig was en waarom deze keuze niet verstandig was.

In dit specifieke opzicht heb ik het nu niet over jou. U moet dit niet concluderen. Ik spreek ook met anderen, want dit is een vraag. Hoewel het persoonlijk is, is het ook algemeen - en dit wat ik hier zeg, was zeker van toepassing op het verleden.

Dus in het nemen van valse risico's, vaak omdat men de consequenties en de gevolgen en implicaties van keuzes en wat de onderliggende motieven zouden kunnen zijn, niet wil zien, is er daarom een ​​wishful thinking, struisvogelbeleidshouding die dan onder het mom van van volwassen risico. Je moet hier heel duidelijk over zijn. Dit heeft niets te maken met waar ik het nu over heb.

Je moet echt zien wat de relatie is, wat de bereidheid tot toewijding van de kant van de ander is - als het antwoord bevestigend is, en je ziet nog steeds dat je aan het uitrollen en vasthouden en temporiseren bent en je gevoelens niet laat zijn. Dan moeten de verdediging, de beschermende maatregelen, op het spel worden gezet om de sprong te wagen in een leven zonder een ijzersterke verzekeringspolis; waar je inderdaad te maken zou kunnen krijgen met de negativiteiten die naar boven komen en die tijdelijk pijn zouden kunnen veroorzaken.

Maar wat denk je ervan? Hoe ga je ermee om? Loop je toch het risico om je te voelen? Houd je blindelings vast aan reflexreacties uit het verleden waarmee je per se naar het heden kijkt? Nogmaals, je moet deze automatische processen herkennen. Want hoe kun je anders met ze omgaan?

Als je ziet dat dit het geval is, moet je opnieuw het risico lopen de aandrang op te geven om aan te nemen - omdat je een bepaalde ervaring in het verleden hebt gehad - dat deze ervaring zich noodzakelijkerwijs moet herhalen. En dat je dus een klonter negatieve conclusie hebt. Het risico om een ​​positief resultaat aan te nemen, het risico om lief te willen hebben, het risico om geluk te bereiken - dit zijn de risico's die moeten worden genomen, en het zijn inderdaad schijnbare risico's.

Volgende les