167 VRAAG: Het lijkt erop dat in de levenscyclus verlating een grote rol speelt. Je bent verlaten door je ouders. Dan geef je op jouw beurt het leven op als je sterft. Ik ben erg betrokken bij verlating.

ANTWOORD: Overal waar de innerlijke schokreactie het levenscentrum heeft bevroren, moet dit worden ervaren. Bij jou ligt de nadruk op verlating. Elk mens heeft een specifiek punt, namelijk het trauma. De schokreactie in de ziel kan in één geval bestaan ​​in het gevoel niet geliefd te zijn; in een ander, in de angst om alleen gelaten te worden; in weer een ander, in de ontkenning van persoonlijke waarde. Er zijn veel variaties op deze ervaring.

Ieder van jullie moet de specifieke nadruk vinden die de schokreactie van je ziel het sterkst heeft veroorzaakt. In laatste instantie is het altijd de angst voor pijn, en de pijn om niet geliefd en beschermd, opgewarmd en geaccepteerd te worden. De voorwaarden zijn voor elk individu verschillend en daarom varieert de persoonlijke, specifieke manier. In jouw geval is verlating als het ware de sleutel.

Daarom moet je leren de angst om in de steek gelaten te worden te transcenderen, om niet langer terug te deinzen voor het gevoel van “ik word verlaten”. Hier is de ervaring. " De woorden zijn natuurlijk te beperkt om de innerlijke houding die nodig is om de dynamiek van zielsbewegingen te veranderen, adequaat te beschrijven, maar als je probeert te luisteren met je innerlijke antennes, weet je wat ik bedoel.

Sinds je kindertijd wordt je elke dag bedreigd door verlating. Tot voor kort heb je deze angst ontkend en genegeerd. Nu begin je je er bewust van te worden. Ga er doorheen. Als je het spook van verlatenheid ziet, moet je je innerlijke reacties erop observeren. Geen enkel mentaal proces, geen conceptualisering, kan je helpen deze angst te transcenderen. In plaats daarvan moet u eerst zien "wat het in u doet", wat het proces correcter verwoordt dan "wat u doet".

Het is niets dat je op een directe manier vrijwillig doet. Iets doet het in jou als verlatenheid je bedreigt, en het krijgt krampen in je. Terwijl je dit observeert, krijg je al een ander en genezend perspectief. Je kunt jezelf dan zien verkrampen, jezelf verdoven, de ervaring van verlatenheid ontkennen. Als je jezelf dit ziet doen, weet je dat je door deze ontkenning de angst vergroot. Je maakt de ervaring onvermijdelijk. Door deze innerlijke manier van omgaan leef je er constant in de schaduw van.

Nu kun je misschien experimenteren met de nieuwe manier en zeggen: 'Oké, ik zal het proberen. Ik zou graag anders willen reageren. In plaats van me ertegenaan te spannen en mezelf te bevriezen, zal ik verdragen wat ik voel. Ik zal stoppen met vechten tegen emoties die vitale levensenergie zijn en die op een meer constructieve manier kunnen worden gebruikt. " Als je dit doet, zul je eerst echt de pijn van verlatenheid ervaren, ook al wordt alleen de dreiging ervan herhaald.

Zoals je het op deze manier ervaart, is de dreiging al veel minder pijnlijk. Als je dit doet, zal er wat nieuwe kracht in je beginnen te verzamelen; je zult plotseling verschillende manieren zien om verlating te vermijden. Een nieuw initiatief zal zich vanzelfsprekend aan u openbaren. Een nieuwe en productieve manier van vechten voor liefde en nabijheid zal naar je toe komen - niet langer een kramp en krimp, maar een ontspannen activiteit die tot vervulling leidt.

De oude manier is het bevriezen van de levensenergie om niet te voelen, wat een zwakke afhankelijkheid creëert en het vinden van de middelen voor zinvolle actie verhindert. De defensieve houding verlamt vitaliteit en vreugde, en straalt ontkennende attitudes uit die ongetwijfeld datgene brengen waar men het meest bang voor is - in jouw geval verlating.

 

QA192 VRAAG: Wanneer ik mezelf in situaties bevind waarin ik word achtergelaten of afgewezen, koppel ik dit altijd aan het eerste gevoel van verlatenheid bij mijn eigen ouders. Ik weet dat er een kind in mij is dat boos wordt, maar meer dan dat, ik heb een enorme angst om alleen gelaten te worden. {Yes} En ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan.

ANTWOORD: De manier waarop je het in dit werk van dit Pad als eerste kunt benaderen, is door jezelf het gevoel volledig te laten ervaren - om te leren omgaan met het gevoel, te leren dat een negatief gevoel een tunnel is en dat het niet weggeduwd mag worden. Het moet doorgenomen worden. En tegelijkertijd, terwijl je dat doet, moet je ook testen of je mentale concepten in overeenstemming zijn met de waarheid of met illusie.

Want als je in verband daarmee vasthoudt aan illusoire ideeën, kun je er niet uitkomen. Je moet dus op drie fronten tegelijk lopen. Het lichaamsniveau is net zo belangrijk als de gevoelens en ideeën. Dus wat dit specifieke ding betreft, je moet het gevoel volledig voelen, en in die zin moet je leren - met de hulp van anderen - om je lichaam voor te bereiden, zodat het lichaam in staat wordt om het gevoel te behouden.

En je moet op mentaal niveau werken om de misvattingen te testen die het gevoel ondraaglijk of gevaarlijk maken. Wanneer je al deze drie niveaus in een heelheid brengt die elkaar zullen ondersteunen, zal het negatieve gevoel een tunnel zijn en zal het de energie zijn die je positief revitaliseert omdat je het energieblok hebt opgelost.

De energieblokkering van je verlatingsangst creëert een zichtbaar levenspatroon, zoals het niet durven gaan in bepaalde situaties die de enige mogelijkheid tot vervulling zijn. De angst zou ervoor zorgen dat je dat vermijdt, zodat je dan echt in de steek wordt gelaten. Je gelooft dan echt dat je verlatingsangst gerechtvaardigd is, omdat je niet inziet dat het je angst ervoor is die je op bepaalde manieren laat handelen en reageren. Dit alles moet bij elkaar worden gebracht.

VRAAG: Ik kwam onlangs bij het begin van een besef van verlating - mijn vader stierf toen ik negen maanden oud was - en afwijzing, omdat mijn moeder mij afkeurde. Diep van binnen geloof ik, met betrekking tot mijn vader, dat als iemand van me houdt, ze zullen sterven. Ik weet niet of ik geloof dat ik hem heb vermoord, maar ik nam een ​​deel van de schuld op me. Omdat ik zijn favoriet was geweest, werd mijn moeder zelfs nog meer van me afgewezen en me ingeprent dat toch niemand van me kan houden.

ANTWOORD: Ziet u, dat is echt een en hetzelfde in de geest van het kind. In de eerste plaats is het heel aannemelijk - en ik zou het natuurlijk zeggen - dat een kind zoiets zou geloven, aangezien een kind intrinsiek niet in staat is om niet elke gebeurtenis bij zichzelf terug te brengen. Dat weet je. Alles wat er gebeurt, lijkt in verband te staan ​​met of veroorzaakt door het kind.

Op dezelfde manier gelooft het kind dat de scheiding door hem of haar is veroorzaakt als de ouders zijn gescheiden. Of als er iets gebeurt, denkt het kind dat het komt omdat "ik niet goed genoeg was".

Het zou dus helemaal niet moeilijk zijn om te geloven dat het verlies van je vader je al heel vroeg zou hebben bijgebracht 'hij hield niet van me' - niet zozeer dat je hem vermoordde maar 'hij ging weg; hij is niet meer bij mij; hij is er niet, want als hij echt van me had gehouden, zou hij bij me zijn gebleven. "

Dus in die zin verschilt dit niet zo veel van wat je moeder volgens jou in je heeft ingeprent. Het belangrijkste is echter dat als je dit eenmaal naar buiten brengt en je je er volledig bewust van bent en jezelf deze irrationaliteit echt laat voelen, dan en alleen dan kun je beseffen wat je doet met je leven in relatie tot deze overtuiging.

Uw overtuiging dat er niet van u kan worden gehouden, zorgt ervoor dat u tegelijkertijd volhoudt: "Ik moet mezelf en de wereld bewijzen dat ik liefheb." En dat wordt zo'n last. Dat het je misschien niet lukt, wordt zo'n bedreiging dat je opgesloten blijft in jezelf, niet durft te verhuizen, geen risico durft te nemen.

Het risico is niet zozeer dat u gekwetst wordt - gekwetst is draaglijk - maar de connotatie van de pijn: namelijk dat elke pijn, elke mislukking onmiddellijk zou impliceren dat uw oorspronkelijke vermoeden - dat er niet van u gehouden kan worden - gelijk heeft gekregen.

En daarom blijf je liever alleen, hoewel je jezelf tegelijkertijd zo graag wilt bewijzen. U stelt onmogelijke eisen aan andere mensen, die niet kunnen worden vervuld en die in de weg staan ​​tussen uw werkelijk verlangende vervulling omwille van zichzelf, en niet om te bewijzen dat u liefhebbend bent. Begrijp je?

VRAAG: Ja. Wat zijn de onmogelijke eisen die ik aan anderen stel?

ANTWOORD: Nou, dat de andere persoon altijd van je moet houden, je nooit pijn mag doen, je volledig moet goedkeuren, zo ontwikkeld en begrijpend moet zijn dat ze niet door jouw negativiteit beïnvloed kunnen worden. Want als ze zoiets deden, zou je het meteen weer interpreteren als bewijs dat je niet lief bent. Dat alles moet je in je werk doorwerken.

Volgende les