QA257 VRAAG: [1979] Onze wereld is onlangs geschokt door een massale zelfmoord in verband met een spirituele gemeenschap onder leiding van Jim Jones in Jonestown, Guyana. Velen van ons hebben onze eigen gevoelens over deze gebeurtenis onderzocht, en veel arbeiders hebben hun angst om met onze spirituele gemeenschap geassocieerd te worden in het licht van deze tragedie naar voren gebracht.
In het bijzonder hebben we de delen van ons lagere zelf onderzocht die de kracht en het vertrouwen die ons zijn gegeven, willen grijpen en vervolgens misbruiken, om het vervolgens tot het uiterste uiterste van wreedheid te voeren en anderen te schaden. Het is bij me opgekomen dat deze crisis alle spiritueel georiënteerde gemeenschappen de kans biedt om nog dieper in het proces van zelfreiniging te kijken, en ik verwelkom deze gelegenheid voor verdere zuivering. Het voelt als een test voor de New Age en ons vermogen om vast te houden aan het licht, en het vermogen om alles in twijfel te trekken om de waarheid te vinden.
Kunt u iets zeggen over deze gebeurtenis en hoe het specifiek op ons van toepassing is, op de New Age beweging in het algemeen, en ons verdere richtlijnen geven over hoe wij, als gemeenschap, onze taak van zelfreiniging als groep kunnen voortzetten - vooral waar kunnen er kwade krachten bestaan - in de naam van God en waarheid?
ANTWOORD: Mijn vrienden, laten we allereerst onderscheiden wat een spirituele gemeenschap is en wat niet. Een groep mensen mag zichzelf een spirituele gemeenschap noemen, maar dit impliceert geenszins dat ze echt een spirituele gemeenschap zijn. Is er niet gezegd dat er veel valse profeten zullen verschijnen? De angsten die over uw gemeenschap zijn ontstaan door dit vreselijke machtsmisbruik in de groep waarnaar u verwijst, komen voort uit een grote mate van innerlijke verwarring en onverbondenheid.
U weet allemaal dat de spiritueel en emotioneel onvolwassen persoon zelfverantwoordelijkheid vreest en afwijst, zowel in de engste als in de ruimste zin - van het zorgen voor zijn dagelijkse behoeften in de wereld tot de meest subtiele niveaus van morele verantwoordelijkheid, inclusief gebieden die niemand ziet en weet ervan. De constante zoektocht naar de innerlijke, echte waarheid van elke afzonderlijke kwestie waarmee je te maken hebt in het leven, met jezelf, anderen en het universum, vestigt een direct kanaal naar de waarheid waarin je enige autoriteit God en zijn wil wordt.
Voor degenen die deze weg vrezen en deze willen uitstellen - want iedereen moet deze weg één dag afleggen - zijn er ook verschillende ontwikkelingsstadia. Laten we, om het enigszins te vereenvoudigen, beginnen met het laagste niveau, dat een regelrechte weigering is om te groeien en onafhankelijk te zijn. Die zullen menselijke leiders met macht zoeken.
Hoe meer die leiders macht misbruiken, hoe meer ze een beroep doen op degenen die afzien van zelfzucht. De leiders doen beloften en de volgelingen geven de schuld aan degenen die zogenaamd de oorzaak zijn van hun persoonlijk lijden. Dit spreekt mensen aan die zelfverantwoordelijkheid weigeren.
De volgende op de schaal zijn degenen die al streven naar een meer onafhankelijke staat, naar een zekere autonomie, maar die niet weten hoe ze die kunnen bereiken. Omdat een ander deel van hen nog steeds verlangt naar de machtige autoriteit die hen alles geeft wat hun eigenzinnigheid en kortzichtigheid wensen. Dit aspect is actief in hen zonder dat ze zich bewust zijn. Deze houding leidt tot een voortdurende rebellie tegen autoriteit, een constante angst en wantrouwen ervoor. Ik heb het vaak over dit syndroom gehad. [Lezing # 46 Autoriteit]
Ik heb vaak gezegd dat de graadmeter voor dit conflict is om dat deel van jou bloot te leggen dat weerstand biedt aan autonomie en hunkert naar een almachtige menselijke autoriteitsfiguur die je automatisch beschermt tegen je karma; van de moeilijkheden van uw taak; van de normale moeilijkheid om om te gaan met de realiteit waarin je bent geboren; van de gevolgen van uw onvolkomenheden; vanuit de behoefte om ze te doorlopen om ze te begrijpen, te verbinden en te transformeren; van de arbeid om dit te doen; van de existentiële angst om te sterven, voor ziekte en pijn.
In dat verborgen deel wens je, net als die op het eerste niveau, een machtige heerser die gemakkelijke antwoorden belooft en anderen de schuld geeft van je lijden, dat dieper wordt naarmate je de stroom van het leven weerstaat. Zulke heersers komen niet alleen voor in spirituele of quasi-spirituele gemeenschappen - ze zijn vaak te vinden in echte of verborgen politieke bewegingen.
Uw eigen angst en wantrouwen jegens leiders en gezagsdragers komt voort uit uw halfsensitieve behoefte om afstand te doen van autonomie aan een onwaarachtige heerser. Dit wordt dan gevoeld als een diepe wrok voor de leider die je precies begeleidt op de weg naar autonomie en je oog in oog brengt met al die aspecten van zelfverantwoordelijkheid die ik eerder noemde.
Met andere woorden, als je in jezelf verdeeld bent tussen verlangen naar zelfzucht en ook verlangen naar een heerser die een gemakkelijk wondermiddel belooft, zul je beide delen wantrouwen. Je wantrouwt terecht het laatste, en je projecteert je kinderlijke illusoire verlangen op degenen die te vertrouwen zijn, en je hebt er een hekel aan en wantrouwt hen juist omdat ze je uit je afhankelijkheid en zwakte willen halen.
Geen enkele spirituele gemeenschap is echt veilig voor dwalingen en een soort vervorming of gevaar als ze niet tot in de diepte doordringen, als ze niet veel gewicht toekennen aan zuiveringsprocessen, als ze geen autonomie bevorderen. Is autonomie niet het constante doel van dit Padwerk? Wordt u ooit aangemoedigd om blindelings dictaten te accepteren?
Word je niet constant aangemoedigd om te vragen: "Wat is de waarheid?" in welke kwestie u ook in uw dagelijks leven tegenkomt? Is er een andere manier om Gods waarheid te ontdekken, de inzet van je eigen wil op te geven en je over te geven aan Gods wil en waarheid? Is dit niet de enige manier waarop u zelfredzaamheid, integriteit, autonomie en uw eigen kanaal naar het goddelijke kunt vestigen?
Als je hier logisch over nadenkt, zul je tot de conclusie moeten komen dat er geen andere manier is, of je nu in een gemeenschap woont of alleen. Uw verwarring in dit opzicht moet worden geconfronteerd met wat het werkelijk betekent, want er hoeft geen verwarring te zijn. Het is allemaal heel duidelijk.
Wat betreft de algemene les die alle spirituele gemeenschappen - en ook de wereld in het algemeen - van deze gebeurtenis kunnen leren, moet ik zeggen dat de vooruitzichten op dit moment niet al te rooskleurig zijn. De hier getrokken conclusies zijn zo oppervlakkig, zo niet waar, dat ze soms verbazingwekkend is.
De algemene consensus is om alle spirituele groepen te wantrouwen, alle leiderschap te wantrouwen, in plaats van een beetje dieper te gaan en te kijken naar specifieke doelen en praktijken, evenals naar hun resultaten. Maar mensen willen niet voor zichzelf denken. Dit brengt ons rond de cirkel rond, precies waar we begonnen.
Het gebrek aan helder denken, aan onafhankelijke pogingen om logische conclusies te trekken, maakt deel uit van de luiheid die leidt tot een neurotische behoefte aan misbruikende machtsstructuren, die dan natuurlijk tegelijkertijd gevreesd en gewantrouwd wordt. De lessen die duidelijk moeten worden gezien, zijn precies wat ik hier in dit antwoord uiteen heb gezet.
