QA163 VRAAG: Ik heb de neiging, wanneer ik op het punt sta in contact te komen met mijn innerlijke zelf of ergens in op te gaan, er een aantrekkingskracht is die me op een raakvlak zet. Ik geef hier heel vaak aan toe en kom uit de goede stroming en in een soort onvruchtbare grond. Dit neemt verschillende vormen aan. Men kan zich bezighouden met politieke gebeurtenissen, of het kan een soort fantasie of seksfantasie zijn. Dit trekt me weg van het feit dat ik in de stroom ben of bezig ben met wat ik aan het doen ben. Kunt u nu iets voor mij aangeven over hoe om te gaan met deze aantrekkingskracht die ik heb?

ANTWOORD: In de eerste plaats zou ik willen zeggen dat de twee antwoorden die vanavond werden gegeven, gedeeltelijk ook op u van toepassing zouden zijn. Een daarvan is dat angst voor geluk, angst voor goede gevoelens, daar in hoge mate verantwoordelijk voor is. En de andere is dat er nog steeds een barrière in jou is om een ​​lijn van de minste weerstand te overwinnen, om een ​​bepaalde discipline bij jezelf te gebruiken.

Nu zie je, hier nogmaals, dit is een erg netelig onderwerp, omdat discipline zo verkeerd kan zijn. Het kan iets zijn dat over elkaar heen wordt gelegd; het kan iets zijn dat de vitale, creatieve krachten binnenin dwarsboomt. Toch is het ook een noodzakelijk iets dat moet worden toegepast.

Misschien kun je de laatste lezing die ik gaf [Lezing 163 Mind Activity and Mind Receptivity] om precies te zien wat ik bedoel en op welke manier het hier benaderd moet worden. Maar de discipline is onvermijdelijk, want als je de lijn van de minste weerstand die apathisch wil zijn, die zich op de verkeerde manier wil laten meedragen niet overwint, dan glijd je af in een staat van stagnatie. Daarom is het noodzakelijk om grip op jezelf te krijgen.

Mijn advies is dit, gebruik het door tegen jezelf te zeggen: “Ik wil onder ogen zien wat in de weg staat en ik ga het overwinnen, want ik heb het voor het zeggen, niet dat deel in mij dat destructief is. Ik verbind mij ertoe om zo constructief mogelijk te leven, en daarvoor sta ik toe en wens ik de superieure krachten in mij om mij te leiden om precies te zien wat het is. "

Vraag je dan af in hoeverre je terugdeinst voor iets dat misschien nodig is om naar te kijken. Als je deze innerlijke houding voelt, dan weet je precies waarom je bent waar je bent. En dan moet je in jezelf een duidelijke beslissing nemen. Kies je voor geluk en groei, of kies je voor stagnatie en lijden? Kies je ervoor om meer dat deel in jou te vertrouwen dat zegt: "Nee, nee, ga die kant niet op?" Of vertrouw je meer op het goddelijke dat zich ontvouwt. Er is je confrontatie met jezelf.

Dit soort zelfconfrontatie zou herhaaldelijk moeten plaatsvinden, waarbij je jezelf op de proef stelt in de zin van "Wat doe je ermee?" Geen andere autoriteit dan u moet zelf de leiding nemen in welke richting u wilt gaan.

Terwijl je jezelf doet gelden voor groei, voor God in jou, voor waarheid, voor moed van waarheid, voor vertrouwen in God, en voor actie op een ontspannen manier door op God te vertrouwen om je actie harmonieus en zinvol te maken, zodat het niet zo is. gespannen na de eerste poging om de leiding over jezelf te nemen, dan en alleen dan zal het leven door het grotere wezen worden geleefd.

Je wordt erdoor geactiveerd, zodat actie natuurlijker wordt en leidt tot grotere ontplooiing en realisatie van de onbegrensde, overvloedige mogelijkheden om een ​​leven te leiden, zo groot als het is.

VRAAG: Heel vaak is er een soort emotionele twijfel in mijn hoofd dat ik door dit te doen - me vastbesloten aan iets waarvan ik bewust of in ieder geval meestal weet dat het de juiste weg is - iets opgeef dat heel belangrijk is. Het kan een plezier zijn of een gevoel van rebellie of triomf, dat ik niet wil opgeven.

ANTWOORD: Precies. Rechtsaf.

VRAAG: Ik heb het gevoel dat als ik dat doe, ik er zelfverachting voor krijg.

ANTWOORD: Nou, ik zou het zo zeggen: de zelfverachting is eigenlijk veel groter als je je overgeeft aan het spel. Ik smeek te begrijpen dat dit niet in een straffende geest of iets dergelijks wordt gezegd.

Het is in jullie allemaal - die autoriteit - die heel goed weet wat je doet. En dat is veel meer minachting voor de kinderlijke geest van rebellie en vaak wraakzucht en het overwinnen van anderen - en al deze kleine spelletjes die alle mensen op de een of andere manier spelen.

Als je deze spellen alleen opgeeft omdat het een macht is die je kalmeert, dan zal het je natuurlijk niet helpen. Maar er is een enorm verschil om het te doen omwille van de waarheid van het leven in jou, omwille van de wens om constructief te zijn en om de waarheid te willen zijn.

Als je wraakzuchtig blijft, overwint of uitdagend blijft - een soort vage, denkbeeldige autoriteit trotseert die eigenlijk alleen in je hoofd bestaat - dan veracht je jezelf innerlijk veel, veel meer.

Al deze houdingen opgeven, niet om de autoriteit te behagen, maar omwille van zichzelf, omdat je constructief wilt leven, omdat je beseft dat het niet waar is dat het een kwestie is dat je over de ander of de ander zegeviert, of dat je dit doet vanwege wat de misvattingen ook mogen zijn - dan moet het vertrouwen in het grotere wezen groeien.

Je zult zien dat je niets opgeeft. U bent er nu van overtuigd iets in uw voordeel op te geven als u bijvoorbeeld een uitdagende houding, een wraakzuchtige houding, de houding van "Nee, ik zal niet constructief zijn" opgeeft. Daarom is het zo noodzakelijk en zo een zegen als het individu deze houding vindt, is zich daarvan bewust.

Dan kun je jezelf ermee confronteren en jezelf afvragen: wil je het opgeven, en zo ja, waarom? Als je het omwille van zichzelf opgeeft, omdat het kinderachtig en destructief is en je het niet langer wilt en je bent vrijgevig genoeg om het los te laten en jezelf aan andere processen toe te vertrouwen, dan zal het een zalig iets zijn. Dat komt tot je recht.

Anders moet u rusten op dat zeer precaire uitkijkpunt waar u het leven tart. En aangezien het leven en jij één zijn, tart je jezelf, je eigen belangen. Dit duidelijk erkennen is iets geweldigs.

Volgende les